Ögreniyorum...
Icimde gizli kalmis sevincler, aciga cikmayacak heyecanlar, belki de hic bir
zaman hayata geciremeyecegim mutluluk formüllerim var. Kimseler bilmiyor, bense
kimselere anlatmiyorum artik. Her seyde, her yerde, her an aradigim maviyse terk
edeli çok oldu beni. Oysa askin, umudun, hayalin rengiydi mavi benim icin. Tek
kelimeyle anlat bana aski dediklerinde söyledigim renkti o. . .
cok sevdigim sarkilarinda sesi kisildi. Dinledigimde her misrasi canimi yakiyor.
"Batiyor ama acitmiyor senin sevdan" diyor, ama ben o aciyi yüregimin en
derininde hissediyorum. Cok konusan ben, konusmak icin cildiran ben, uzun
sessizliklerin insani oldum. Agzimdan cikacak sözcüklerin neler olabilecegini
bilmiyorum, belki de ondan suskunlugum. Bilemiyorum, belki en dogrusu susmak.......
Hic böyle olmadim ben. Yasama böyle yilgin, böylesine soguk, böylesine uzaktan
bakmadim. En soguk kista bile hic kimsenin görmedigi günesler isitirdi beni.
Karda cicekler actirirdim. Cünkü sen vardin. Sen asktin, sen maviydin, sen
günestin, sen rengarenk cicektin, sen yüregimde isyan, sen ruhumdaki atestin.
Sen gülüslerimin adi, sen göz yaslarimin anlamiydin. Sen hayatimdin, sen
hayattin.......
Ve bir gün gittin. Bahanelerin vardi, ardina siginacagin hakli nedenlerin vardi.
Gidisine izin verdim ki gidene kal demek kücüklüktü. Kücülmedim belki ama gittin
ve ben yok oldum. Oysa ne cok sevmistim seni. Senin verebilecegin hüzün demek ki
böyle aci bir seymis, ögreniyorum. Aci veriyor, zor oluyor, canimi yakiyor ama
ögreniyorum......
Yüregimdeki ates söndü, yerinde buzdan bir kütle var artik. Baharlarsa öylesine
uzak ki bana......