BeNCe GeCeNiN KaRaNLiGi, SoGuKLuGu iNSaNa KeNDiNi YaNLiZ HiSSeTTiRiYoR.
O aN iCiNDeKi YaRaYi DaHa DeRiN HiSSeDiP, Dü$üNMe FiRSaTiN oLDuGu iCiN HüZüNLeNiYoRSuN.
derdin olmazsa neden üzünlenesinki üznü yaşadıkların getirir insanlar geceleri tek kaldıgı için geçmişe dalıyo benim için gece gündüz farketmiyo yaşadıklarım her daim kabus gibi üstüme çökmüş hala kurtulamıyorum ama karanlık odana giripte yatagına gömülünce tüm kötü kabuslar güzel anılar tek tek gözünün önüne gelir hiç aralıksız üzne dönüşür pişmanlıklara dönüşür göz yaşına dönüşür bide bakmışsıznki sabah olu vermiş kaldıgın yerden hayata devam...
Yalnızlığın bir diğer adı belki de, yani insanların bedenen olmasalar da ruhen yalnız olduklarında yoğun bir şekilde hissedebilmeleri mümkün olan bir duygu...
Her zaman bahaneleri hazır olan bir duygu...
Eylül gibi, nisan yamuru gibi, bir şarkı gibi, bir şiir gibi, bir fotoğraf gibi, izinsiz gelip beynimize çöreklenmiş bir anı gibi... Ne kötü ne de iyi bir duygu...
Bazen geceyi bekleriz hüzünlenmek için bazende gece bizi bekler hüznünü yüreğimize vurmak için...
şairler neden gece şiir yazarlar ,çünki gece hüzün perisi gelir ve onlra ilham verirmiş yaşanmış yada yaşanmamış aşkları acıları üzüntülleri sabah ilk ışıklarına kadar yazarlarmış... o yüzden gece insanı hüzünlendirir.