Yâr, deyince kalem elden düşüyor;
Gözlerim görmüyor, aklım şaşıyor ....
Bak...
Bak yokluğun yakıyor içimi,
Bir yangındır almış başını gidiyor.
Ne olur...
Ne olur söyleme hiç gelmeyeceğini,
Kaçıncı yangındır bu, sön dedikçe yaktığın.
Geceler bana bu isteğimi vermiyor.
Güneşi özlediğim oluyor arada bir.
Yeter diyorum bunca yıldızla arkadaş olduğum.
Böyle tüm dünya uyku içindeyken
Benim nasıl karanlığın içinde bakışlarımı dayattığımın sırrını,
Anlamıyorlar...
Ben içime tüm insanları almışım.
Farkında değiller.
Herkesi ve her şeyleri sığdırmışım içime.
Bir sen sığmıyorsun,bir seni sığdıramıyorum kalbime,
Bilmiyorlar...
Ve senin uzaklığın,ve senin gece kadar olan uzaklığın...
Kaybettiğim değilsin.Ben seni hiç yitirmedim.
Çünkü içimde taşıdığımdın hep,
Benden bir parça oldun sen.
Ben kendimi yitirmediğim sürece sen de,
Kaybolmayacaksın...