Masada kağıt elimde kalem
yine yazıyorum eski günleri
çocuksu, cahil sevgi dolu yüreği
isterdim ki hep öyle kalsın
isterdim ki ellerim ellerinde kalsın
yine yıldızlar şahidimiz olsun
bitmek bilmeyen sevgi yeminlerine de onları
katarak başlasın aşkımız.
ve sonunda büyüyen her çocuk gibi
çocuksu sevgilerim de yok oldu
şimdi anlıyorum ki çocuksu sevgimin katili
sadece büyüyen "BEN MİŞİM!"
Ahh ezocum ahh, bazen tekrar cocuk olasi geliyor insanin.
Keske bir cocuk kadar masum saf ve iyi niyetli positiv olabilsem.
Keske Hayattaki kötülükleri hic görmemis olaydim.
Keske Hic bir seyden haberdar, ve kalbi yitik olmasaydim.
Ahh be Seherim duygular da kalmiyor
Duygularin katili sadece büyüyen "BENIM!"
Seker Kız büyüyoruz ve bizler gibi bize sunulan hayatlarda değişiyor.çocukken oyuncak için ağlarken şimdi bir sevda için ağlıyoruz ve ya bazen kızıyoruz.Ama çocukluk bitti biz büyüdük inşallah gerçeklerde bizimle büyür...
Aslında kim ölmüyor... En azından duygularımız... Korkuyorlar büyümüş bedenimizden... Sığanıyorlar küçücük o bedene sığdıkları gibi... Dar geliyor belki de koca dünya...
Korkutuyoruz... Saklıyoruz. İtiyoruz en uç yere o duygularımızı ve öldü diyoruz utanarak... Çünkü ölüm açıklanması en kolay olay... Kaçış...
Şiir yaram, müzikte üzerine tuz oldu...ne diyeyim ben sana : )
Bu nasıl bir sayfa, parlayan yıldızlar hala bir ümit var korkma der gibi
Dökülen yapraklar neden kırmızı..onlarda mı kanıyor ,gizli gizli benim gibi
Müzik neye ağıt yakıyor ölen çocukluğuma mı..asla kabul etmediğim büyümüşlüğüme mi...