Yitirdiğimiz aşk bizim.Artık hiçbirşeyine inanmadığım sen gün geçtikçe eriyorsun gözlerimin önünde.Bir yanım yanında var. Diğer yanım hep yanlız, hep sensiz, hep bomboş... "iyi ki" diyemiyorum..artık "Neden"ler sarıyor dörtbir yanımı. Bu boşluk bu seninleyken sensizlik bitiriyor yüreğimdeki sıcacık sevgini. Her geçen gün biraz daha saygısızlaşıyor sevdam. Her geçen gün biraz daha hırçınlaşıyorum. Yok oluyorum ANLAMIYOR MUSUN!?
Bu olsa gerek aşkın ölümü... Kullenmeden tekmeliyorum yüreğimdeki korları, Yanmıyorum.Hatta ÜŞÜYORUM..İlk defa..
Sana doğru attığım her adım uzaklaştırıyor beni .. Ben sana koşuyordum. Sen yürüyordun. Şimdi kıpırdamıyoruz...
Ben artık alttan alamıyorum..
Çünkü altların en altındayım.. Gurursuzluğum Yüzsüzlük oldu.. Bittim... BİTTİ!!!!
Ve klasik çocuğum için sahnesini yaşıyorum.. Gerçi ne değişir ki...Yada ne değişti ki! Hep aynı seneryo hep aynı plak....Kendimi erteliyorum bir sonraki sahneye
Ağlamaktan başka ne gelir ki elimden söylesene beklemekten başka ne gelir. Geldiğinde hoşgeldin demekten, yine barışmaktan, yine herşeyden....