Beni sevda yerimden yaraladın sen...
En koyu karanlıkların dibine vurdu kalbim.
Yalnızlığım kokan gecelerde kaç kez tükendim,
kaç kez yeniden tutundum ömrüme son bir umutla.
Ve o tükenişlerimde bile ellerini bekledim hep.
Seni bekledim...
Hiç olmadın en olman gereken anlarda bile sen.
Beni yarattığın cehennemde, sana hasret bıraktın.
Yaralı yüreğimi vurdun sevda yerimden. Kan kokan gecelerde sönüp gitti heveslerim. Kolu kanadı kırıldı aşkımın yokluğunda.
Ve en zor zamanlarda bile adını terketmedi dilim.
Bir sevdayı tek başına ama iki kişilik yaşamak ne zor bilemezsin yar!
İçine düştüğün yangınların hesabını soramazsın.
Hayatını yakıp yıkanda arayamazsın sevdanın hakkını.
Ve o zaman kendi yüreğinle başlar hesaplaşman.
Yaşadığın ne varsa, hakettiğine inandırır bu kan kırmızı geceleri.
İsyanın kendine döner.
Çünkü başkasına geçmez tırnakların.
Benim kendi tırnaklarımla kanattığım gönlüm; bu boyumdan büyük sevdalar senin neyine?...