Şimdiye kadar bilmiyorum
Kaç kişinin ruh halini gördüm
Acılarını,kahkahalarını,gözyaşlarını...
Kendi kendimi ise sadece aynalarda,
Bide yarin zümrüt yeşili gözlerinde
Gördüm...
Her gördüğümde utancımdan geri döndüm
Tekrar baktığımda ne onu nede gözlerini
Gördüm...
Hergün saçlarına düşen güneşle,yüzüne çarpan rüzgarla
Beni aldatarak yürüdüğün
Sokakları ve caddeleri...
Yalnız senin olduğun durakları
Bi türlü gelmek bilmeyen ve seni benden çalan
Otobüsleri...
Bomboş gördü bu gözlerim...
Ve
Sadece
Esen rüzgarın yüzünde dans edeceğini
Doğan güneşin saçlarında parlayacağını
İstasyonu olmayan bir tren gibi geçen zamanın
Sende duracağını...
Anladığımda,
Birden susuz göllerin yağmura doyması gibi
Doluverdi gözlerim...