Bitmeyecek bu yalnızlığım, bu acılarım.
Aklımı zorlayan karmakarışık sorularım...
Kalbimi avuçlayıp atasım geliyor uzaklara,
atasım geliyor ta derinlere, hiç kimsenin ulaşamadığı yerlere.
Korkuyorum kendimden,
korkuyorum gelecekten.
Sevgiden uzak, hayallerden uzak, ümitten uzak
hele senden uzak olmadı, olmuyor, olmayacak be ceylan gözlüm!
Geceleri üşüyorum, titriyorum ve ağlıyorum.
Seni ve sensizliği düşündükçe
parçalanıyor, dağılıyorum.
Sevemez miydin beni?
Yıllarca virane kalmış şu gönlümü,
bir an olsun dolduramaz mıydın?
Gelemez miydin bana?
Rüyada bile olsa gelip,
gözyaşımı silemez miydin?
Şu acılarıma, şu çektiklerime, şu şiirlerime
bir son veremez miydin?
Oysa ben o güzel yüzünü görmek için
nelere katlanırdım, nelere...
Ağladım gecelerce senin için.
Sen de bir kez olsun
gülemez miydin bana?
Ne olur duy feryadımı,
duy son sesimi!
Son kez olsun, gel bana.
Madem ki hep acı,
madem ki hep yalnızlık, hep sensizlik...
O zaman varsın bitsin,
tarihe karışsın sen kokmayan bir ömür!
Ölüyorum artık!
Gel! son kez göreyim seni.
Son kez gözlerinin içine dalayım
ve bırak!
Bırak da bu bomboş hayatım,
senin o gözlerinde son nefesini versin,
versin de gözüm arkada kalmasın,
kalmasın be TaNrIÇaM
Ölüyorr bu HadEs ARtIk SENsİZliKtEn...