Umuduna hançer saplanmış
Yollarını karlar kaplamışsa
Bedenim ruhumu satmışsa
Geride korkular, gözyaşları kalmışsa
Yüreğin yaşadıklarından pişmansa
Mutluluktan sonra üzüntüyse yerini alan
Kuşları kafeste mutlu sanan
Onca insan yaşarken,
Niye sevdandan utanman
Kime böyle ağlaman
Önce ruhunu çıkar saklandığı yerden
Sonra bak gökyüzüne
Duy martıların çığlıklarını ve
Sende haykır gönlünce sevgini
Geriye dön varsa eğer
Kafeste mutlu sandığın bir kuşun
Aç gönlün gibi onunda kapısını
Bırak uçsun bırak gitsin
Her güzel şey gibi onlarda umudun yolcusudurlar....