Birbirimizin gözlerine bakıyoruz, sanki hep orada kalmak istercesine konuşmuyoruz.
Sonra,yalnız ikimiz... Evet, bizim dünyamız zamanın olmadığı....Dokunmak, sarılmak. Titriyorum yaprak gibi, hani öyle derler ya...
Ağlamayacağım diye kendime tekrarlıyorum, ağlamıyorum da.... Titriyorum... O, bana daha sıkı sarılıyor. Gidiyorum, gitmesem ya artık ! Ne diye gidiyorum ki.Gerçekten tek istediğim hep sarılmak iken
Ondan, gidiyorum uzaklara... Öperken. Gülümsüyor, Elini kalbine koyuyor, gözlerim doluyor. Benim kalbimin üzerine koyuyor elini, hiç bir itirazım olamaz buna. Hep, yine vedâ...
O ve ben değirmenlere karşı, bile bile birer yitik savaşçı.
Evet belki de bu aşkı ben ateşe verdim, küllerini bile ben savurdum.. Anlayamaz kimse beni,anlaşılmayı da beklemiyorum ben kendimi çözememişken.. Ama;
Belki de beni sen gibi sevmedi kimse diye böyle oldu her şey... Beni kimse bu kadar çok sevmedi... Ben artık olmasam da yanında seni ASLA unutamıyacağım...
MUKEMMEL bir sunum..
Gercekten okurken bittim cok hosuma gitti..
benim cok guzel anima goturdu bu yazi diyebilirim..
bu MUKEMMEL sunumunu bizimle paylastigin icin kalpten tesekkurler...