Sağol Ablamm,beni hiç yalnız bırakmadığın için sana ne söylesem ne kadar teşekkür etsem azdır.
Ela Ablacığım çok teşekkür ederim.Hikayeyi bitirmek istiyordum ama olmadı!Eğer birşeye başladığında sonunu getiremezsen yarım kalıyor biryerlerde.Ama en kısa zamanda bitirmeye çalışacağım ve değerli yorumlarınızı bekleyeceğim.Ayrıca sayfamdaki paylaşımın için teşekkür ederim.
Kimi zaman zordan da öteye geçiyor ve sanki imkânsızmış gibi bir duyguya kapılıyor insan.Keşke o gün yazıp bitirseydim diye düşünüyorum.Ama Yusuf'un anlatacakları bitmedi henüz ve yakında beni yeniden ziyaret etmesini umuyorum
Ablam be;hayatı idareli şekilde kullanmaya çalışıyorum işte!Ama bazen idare sınırlarını aşıyoruz ve biryerlerde dur deyiveriyor hayat.Durgunluk işte,bilirsin sözün bittiği özün içine çekildiği bir durum
Evet haklısın.Şükür o yönden bir sorunumuz yok!Ama insanların insan olma çabasından çok insanlıktan birşeyler öldürme uğraşı yoruyor bir zaman sonra insan olmaya uğraşanları çok mu karışık oldu ne!
yokk hiç karışık değil... o kadar güzel ifade ettin ki...malesef kii herkes bu kadar hasas değil.. o insanğı öldürmeye çalışanlara da birgün lazım olacaktır...
Haklısın Abla.Ama bunu görmek isteyen zaten yapmaz,yapamaz kalp kırmayı...Kendisine lâzım olduğunda da bu duygudan kaçıp kurtulacak bir şeylere sığınma yolunu bulmakta da ustadırlar.Yani kaybederken kazanmanın yollarını bulurlar.Oysa kaybetmek de bazen değerlidir.Çünkü elinde kalanların anlamını ve değerini gösterir.
Bütün müslüman aleminin ellerini açıp yakarışlarını Rabbine iletmek için ettikleri dualar kabul eylensin Yarada katında.Değerli dilekleriniz için çok teşekkür ederim güzel insanlar.
Ateşin yakmayacağı kimse yoktur aslında ama buzdan olanları eritir sadece.Onlar yanmadıklarını zannetse de erimek yanmaktan daha beterdir!Yananın zamanla kabuk bağlar yaraları fakat eriyenin birdaha eski haline dönmesi zordur!Çünkü artık buharlaşma yolundadır