Ayni uçurumun kiyisinda iki hayattik
Aramizda demirden perdeler
Isimler koyuyorduk yasanmamis günlerimize
Ayni yerinden kirilan
Iki taze dal gibiydi kalbimiz
Sesimiz gittikçe güzellesen bir sarki
Belki sende girmistin bir çikmaza
Ömrünün en kirilgan çaginda
En güzel siirlerini yazmistin
Kafanda yarattigin o güzellige
Ve böyle bir anda vermistin kararini
Haydi gönlüm neyim kaldi
Kaybedecek senden baska
Ve böyle bir aksam
Katip kaninin kizilini mürekkebine
Yazdin hiç silinmeyecek destanlarini
Ayni yerden alev alan
Iki kagit parçasiydik
Karalanmis iki defterdik
Tozlu raflarinda hayat denilen kütüphanenin
Kalbimin yarisini aradim
Sende atiyordu
Ve sende kaniyordu hiç kapanmayan yaralarim
Ben senden ögrenmistim sevmeyi
Seni hiç tanimadigim zamanlarda bile...
.
Melih Coskun
.