Bazen düşünüyorum da bir insan sevdiği için bunca acıyı çekmek zorunda mı?
Hep pişmanlıklar mı var aşkın sonunda?
Ve aşkta hep sevenler mi yıpranmak zorunda?
Ve düşünüyorumda
Her sevilen senin gibi mi?
Evet En çok da bunu düşünüyorum
En çok da bu karıştırıyor kafamı
Çünkü ben hala inanamıyorum benim sevgimi hak edecek birinin bu dünyada olduğuna
Nerdedir, kimdir bilmiyorum ama o biri olmalı
Ben nasıl çıkarsızca sunduysam sana sevgimi, sorgusuz sualsiz; bana da getirecek biri olmalı yüreğini avuçları
Biliyorum, o insanla da karşılaşacağım bir gün.
Vefasız olmayan, sana benzemeyen, sevginin ne demek olduğunu bilen ve aşkımı küçümsemeyen biri mutlaka olmalı
susmayı yakıştıramadım hiç bir zaman sana,
nedense hep suslarda yaşadık biz sevdayı.
bedenlerin kavuşması değildi bizim için aşk,
ruhlarımızın özgürlüğüne bırakırdık tüm duyguları,
tenlerimiz birleşsin istesekte, dudaklardan dökülemeyen sözler vardı.
farklı değildik oysa ben sendim sende ben,
yaşanmışlıklarımız saklıydı kalın duvarlar ardında
sen gündüzlerin adamı ben geceleri yansıman
GÜNEŞveAY, GECE-YILDIZ...
senin ışığında yaşayan yaşam kaynağı sen olan,
oysa hiç kavuşamayacağımızı bilerek aldı yüreğim seni,
oysa hiç konuşamayacağımızı bilerek döktü dilim tüm sözlerini,
oysa sen suslarda saklıydın bende o suslara sevdalı...
Bana kendini hatırlat çünkü ben unutkanım.
Bana kendini hatırlat çünkü ben unutkanım..
Bana kendini hatırlat çünkü ben unutkanım…
Şimdi de kitap okurken düştün aklıma.
Aynı cümleyi tam üç kere okudum, anlayamadım.
Her tekrardan sonra direndim anlayabilmek için.
Cümle o kadar da karmaşık değildi aslında ama;
Araya giren kişi kompleksli olunca
İster istemez karmaşıklaşıyor en basit algılayabildiklerim…
Ben de üçüncü kez anlayamayışımın ardından pes ettim.
Kitabı bıraktım..
Oturup seni düşünmeye devam ediyorum…
Özellikle bu son paylaşımınız çok güzelmiş.Gerçekten birşeylerle uğraşırken akıl kalbe firar edince yüzlerce defa okusanızda bir harf boyu yol alınamıyor...