Hakan Büyükdere'nin" Özür Dilerim Anne " adlı kitabından."6 yasımda
kaybettigim biricik annecigime" seklinde bir ithafla yazılmıs.
Haberin Var mı? Anne !
Biliyor musun anne? Sen aramızdan ayrıldıktan sonra Ne çok
değişiklik oldu, tatlı yuvamızda.
Beşiğimi salladığın,"Ben ölürsem sana ne olacak?" diye ağladığın
Bahçesinde kaç defa düşüp de bacağımı incittiğim , Çiçeklerini
suladığım,kuşlara yem verdiğim , O çardaklı evimizi sattık.Ve ardından
Pamuk Dedemin içinde yaşadığı İlk güldüğüm ve ilk ağladığım yer...Her
sokağında bir hatıram olan, Deresinde yüzdüğüm,balıklarıyla
oynaştığım,Gecelerinde masal dinlediğim,Bahçelerinden meyvelerini
yediğim Köyümüzü terk ettik.
Babam yasını fazla tutmadı Anne..Yeşil gözlü,genç bir kadın geldi
evimize..Yeni annemmiş güya, babamın dediğine göre.
İnsanın bir annesi olur,değil mi,anne?
Yalnızlık....Sadece mezarda olmazmış,anne...
Bir görsen ben simdi neler yapıyorum.Banyomu bile kendim yapıyorum.
Gözüme sabun kaçıyor bazen ama,Kızıyorlar diye ağlayamıyorum..
Elbiselerimi kendim giyiyor,Düğmelerimi dikiyorum bazen...
Senin öğrettiğin duaları çoktan unuttum anne..Artık dualarımı göz
yaşlarımla yapıyorum.
En çok ne istiyorum Allah'tan biliyor musun,anne?
Büyümek! Yasamadan çocukluğumu.
Söyle güçlü kollarım olsun istiyorum..Bir de minnacık bir
evim.Parmaklarımın üzerine basmadan yürüyebileceğim,Titremeden
konuşacağım,Korkusuz gülebileceğim bir evim.
Mezarından kalkıp gelsen babamı tanıyamazdın anne...İs dönüşü
akşamları öpmez oldu gözlerimden.
Söz verdiği o bisikleti bile almadı,sen ölünce....Sünnet düğünü de
yapmadı babam,Ersin'in düğününde oluverdim sessizce...Kol saatim; iste
o günden hediye...
Simdi ne mi yapıyorum,anne?
Yatılı sınavını kazandım, parasız okuyorum.Umutla bakıyorum artık
yarınlara.
Ve büyük bir adam olduğumda anne,İlk maaşımla bisiklet alacağım bir
öksüze.