gökyüzünü maviyken görmedim hiç,
hep karanlığı bekledim
kimseler görmesin diye
yalnızlığımı.
kara bulutların sevgilisiydim ben,
onları çağırırdım hep
onlarsız çıkmazdım evden,
mavi bulutları görmemek için
kahverengi perdeler astım
odamın camlarına.
ışığı hep içimde
aradım,
enerjimi kullanırken kendimi aydınlatmaya
karanlıkta,
karanlığı daha da arttırdım hep.
yalnızım şimdi odamda,
biliyorum sevdiğim yanımdasın,
sen de beni düşünüyorsun
oturduğun masada.