ne bu tükenmişliğimiz daha dün yenilmemişken
bu bezginliğimiz, eski çağlardan arta kalmış
o köhne zaman şimdi yitirdiğimiz mi
nerede o sabırlı ellerle gökyüzüne işlediğimiz nakış
karanlığımız sönmüşlüğümüzden mi nedendir
bizi mıhlayan bu duvarlara hangi söz hangi bakış
yorgun bir el açar şarkısızlığımıza perdeleri
sallanır yalnızlığında rüzgarın bir ince kamış
şimdi o adam var yaşamış çokçasına
saçları, sakalları bütün kılları uzamış
beklediği ne iyilik ne merhamet tanrıdan
perde iniyor artık, bir kıyamet bir alkış.
Sen cennete uçtun ama
Kokun sinmis yatagima odama
Derin derin soluyorum seni
Içime hapsediyorum seni
Alisamadim bir türlü yokluguna gülbebegim
Sensiz yasamak ne kadar zor
Ayrilik acisini gel bana sor
Nasil kiydin kendine gülbebegim
Geceler çok soguk geceler sessiz
Nasil yasarim simdi ben sensiz
Hani bana verdigin o sözler
Hani o gülen masum gözler
Alisamadim bir türlü yoklugunagülbebegim
Sensiz yasamak ne kadar zor
Ayrilik acisini gel bana sor
Nasil kiydin kendine gül bebegim
Gözyasim karisti yagmura
Damla damla süzülüyor topraga
Bizi ancak ölüm ayirir diyordun bana
Söyle nasil kiydin kendine gülbebegim
Seni benden ölüm bile ayiramadi iste
Nasil kiydin kendine gülbebegim
Dar geliyor bana bu yerler
Yasanmaz oldu kara geceler
Kirilsin seni tasiyan bu eller gülbebegim
Hani bana verdigin o sözler
Hani o gülen masum gözler
Nasil kiydin kendine gülbebegim
Sensiz yasamak ne kadar zor
Ayrilik acisini gel bana sor
Nasil kiydin kendine gül bebegim...
açıkcası Barış Mançonun bu parçasını ölüm yıl dönümü olan 1 Şubatta yazacaktım ancak işlerimden dolayı ancak fırsat bulabildim.Beğeneceğinizi umuyorum....